ولایت ولی الله

توضیحات

نهایت قدرتی که از ائمّه معصوم(علیهم السلام) در سرتان می‌توانید تصوّر کنید چقدر است؟ قدرتی چون قدرت امیرمؤمنان علی(علیه السلام) در جنگ خیبر که قلعه ای از یهودیان جنگاور را یک تنه شکست دادند؟ یا قدرتی که عیسی نفَسان می‌توانند در زنده کردن مُردگان به کار بندند؟ اگر فکر می‌کنید که خلیفة خداوند در زمین، قادر به انجام هر کاری است که در تصوّر می‌گنجد، به حقیقت نزدیک شده اید؛ امّا مسئله اینجاست که قدرت امامان و پیشوایان ما، مافوق تصوّر است!

معنای ولایت در دوره و زمانة ما، کوچک و خُرد فرض شده است؛ در حالی که با خواندن کتاب «ولایت ولیّ الله» متوجّه می‌شویم که ابعاد ولایتی که خداوند متعال به قائم مقامان خود در زمین اعطا کرد چقدر است.

«اسماعیل شفیعی سروستانی» در کتاب ولایت ولیّ الله، از سرآغاز خلقت شروع به سخن گفتن کرده است و شرح داده است که مقام ولایت، چگونه از همان روز نخست آفرینش تقدیم به برترین آفریدگان شد. حالا اگر فکر می‌کنید که برگ نخست آفرینش از خلقت حضرت آدم(ع) است، با خواندن این کتاب، در آن تجدیدنظر خواهید کرد.

شاید نام  این کتاب (ولایت ولیّ الله)، به گوش دشوار بیاید؛ امّا خوب است بدانید که نویسنده این کتاب، آن را با لحنی مساعد حال جوانان و دانشجویان امروزی نوشته است. در این کتاب آنقدر از مثال و مصداق در توضیح مطلب استفاده شده است که مفهوم پیچیدة ولایت، به سادگی درک می‌شود؛ بلکه به خاطر خوش آهنگی لحن نویسنده، چنان بر دل می‌نشیند که خواننده را وادار می‌سازد که بار دیگر کتاب را به دست بگیرد و مطالب مهمّش را بازنگری کند.

این کتاب که شکل دهندة مهمترین اعتقاد در انسان، یعنی ولایت است، توصیة ما به تمام مسلمانان دوستدار اهل بیت(ع) است. بخشی از این کتاب را با هم بخوانیم:

در حدیث قدسی از قول خداوند عزّ و جلا آمده است:

«بنده  ی من! مرا اطاعت کن تا تو را چون خودم سازم. همان طور که من زنده ام و نمی‌میرم، تو هم زنده باشی. همان‌طور که من غنی ام و فقیر نمی‌شوم، تو هم فقیر نشوی و همان طور که من هر چه را اراده کنم، می‌شود، تو هم همچنان شوی.»

آنکه چون قطعه آهنی در قرابت آتش بندگی، حبّ خداوند و فرمانبری از حضرت حقّ قرار گرفت، ولایت و تقرّب، او را چون آتش و زغال آتشین، صاحب صفات کمتلی می‌کند تا آنجا که صفات خداوندی در او نیز متجلّی می‌ شود. او بی نیاز، قوی، غنی و عزیز (به اذن الله) می‌شود و هر چه اراده کند، محقّق می‌شود. با این تفاوت که اراده مطلق خداوند، ذاتی وجود آن حضرت است و اراده انسان، اراده ای عرضی و تبعی است.

اسم شریف «الولیّ» از اسمای حق است؛ امّا آفریده‌های او نیز از این اسم بی بهره نمی‌ماند. دیگران نیز نه بالاصاله، بلکه بالعرض می‌توانند چونان آهن گداخته واجد آن شوند؛ چنان که فرمود: «الله ولیّ الذّین آمنوا» است. خداوند ولیّ ایمان آورندگان است و ایمان آورندة مقرّب به خداوند، از ظلمات خارج شده، به نور رسیده و رشنی می‌گیرد.

واکنش خواننده پس از پایان کتاب: به یاد پیشوایان خود، احساس می‌کنید که کوهی در دل دارید که با تکیه بر آن، احدی جلودار قدرتتان نخواهد بود…