بهترین آفریده خداوند؛ اوصاف حضرت امیرالمومنین (ع) از زبان مشایخ اهل سنت

«بهترین آفریده خدا» نوشته عبدالرحیم مبارک، گزیده‌ای از روایاتی است که صرفاً به گونه‌ای از الطاف الهی خاص نسبت به امیرالمؤمنین (ع) سخن می‌گوید؛ نه روایاتی که مناقب ویژهٔ او یا دو فرزند او، حسنین (ع) یا بقیهٔ ائمّهٔ اطهار (ع) از نسل او (ع) را بیان می‌کند؛ فصل اوّل در مورد مقصود از عبارت «خیر البریّة» با استناد به روایات بوده است؛ فصل دوم اقوال گروهی از علمای اهل سنّت در شأن و منزلت امیرالمؤمنین (ع) و پیشتازی او در میادین مختلف را نقل می‌کند؛ فصل سوم در برگیرندهٔ تعدادی از روایاتی است که نوری بر مقام شامخی که امیرالمؤمنین (ع) پای بر آن نهاده، افکنده و منزلت خاصّ او نزد رسول خدا (ص) و شأن خاصّ او (ع) که وی را شایستهٔ تمامی این الطاف الهی منحصر به فرد و مداوم نموده است، بیان می‌کند؛ فصل چهارم از شباهت‌های او به انبیای الهی (ع) سخن می‌گوید؛ فصل پنجم را در پایان کتاب قرار دادم که از ضرورت پیروی از امیرالمؤمنین (ع) در فتنه‌ها سخن می‌گوید. این فصل شامل روایاتی است که از توصیهٔ پیامبر (ص) به پیروی از علی (ع) و تأکید او بر مودّت امّت، نسبت به علی (ع) و متابعت از او و برائت از دشمنانش خبر می‌دهد که خیر دنیا و آخرت را برای صاحب آن به ارمغان می‌آورد و نیز بیانگر آن است که علی (ع) داناترین فرد امّت و هدایت‌کننده آن به سوی حق و وصیّ پیامبر (ص) بوده و پیامبر (ص) در مناسبات مختلف، او را وصیّ خود قرار داده و اینکه او بر حق است و دشمنانش بر باطلند و اینکه او – که سلام و درود خدا بر او باد – بر سنّت نورانی پیامبر (ص) حرکت و برای آن پیکار کرد؛ در حالی‌که دشمنان او از این سنّت انحراف پیدا کرده و اینکه او (ع) دلایل کافی برای آن قوم آورد و حقّانیت خود را برای آنان آشکار نمود؛ به گونه‌ای که هیچ عرب و عجمی از آنان را یارای انکار او نبود، سپس صبوری پیشه کرد و شاهد ضعف و عجز و عقب‌گرد آنان بود تا اینکه خدا کاری را که باید انجام می‌شد، در مورد آنان به اجرا درآورد.