کتاب از قله عاشورا تا دریای ظهور اثر اسماعیل شفیعی سروستانی، در ارتباط با موضوع مهدویت و عاشورا نوشته شده است. این کتاب را انتشارات موعود عصر منتشر کرده است.
درباره کتاب از قله عاشورا تا دریای ظهور
از قله عاشورا تا دریای ظهور توصیفی شاعرانه از جریانی جهادگر، منتظر و اندیشمندانه است که با اتصال و اتصاف به «زیارت سرخ» معنی متعالی زندگی را از مکتب عاشورا فرامی‌گیرد تا در بستر تاریخ مانند رود جاری شود؛ فراز و نشیب‌های حیات را با تکیه به مرام‌نامه شیعه بودن پشت سر بگذارد و در کسوت اهل انتظار، به استقبال امام‌زمانش برود. این اثر، پنجره‌ای نو به سنت زیارت و زیارت عاشورا است.
شفیعی سروستانی در این کتاب، قیام امام حسین (ع) را جاری در زیارتی می‌داند که برپاکننده حق آن امام باشد. نویسنده نام این زیارت را «زیارت سرخ» می‌نهد. زیارتی که در پی آن تغییروتحول در زندگی اتفاق بیفتد. سپس چنین زیارتی را به قیام حضرت مهدی (عج) که همان نقشه بزرگ الهی برای جهان است، متصل می‌کند.
حسین (ع) سفری را آغاز کرد که در آن، همۀ عالم‌وآدم، تفسیری دوباره می‌یافتند، خالی از هرگونه تحریف، آن‌چنان که او، به حقیقت دریافته و اراده کرده بود تا آن را بر همه مشخص کند. امام حسین (ع) پیش از آنکه به تعریف زندگی و چگونگی آن بپردازد، در پی آن بود تا تصویری حقیقی از مرگ عرضه نماید به آن امید که شاید بر پایه‌های سترگ آن، انسان را مجال درک معنی حقیقی حیات و زندگی حاصل آید. این کتاب سعی دارد با تحلیلی متفاوت از سفر امام حسین (ع) ارائه می‌کند.
خواندن کتاب از قله عاشورا تا دریای ظهور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم
این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به شناخت بیشتر واقعه عاشورا پیشنهاد می‌کنیم.
بخشی از کتاب از قله عاشورا تا دریای ظهور
«دخت فاطمه (س) از همان مسیری گذشته بود که حسین (ع) در همۀ طول حیات تا به «مکه» و از مکه تا به «دشت کربلا» پشت سر نهاده بود و فراروی خود، اینک او، پس از حسین (ع) یک نشانه داشت، یک نشان از آزادگی؛ همو که در تمامی دوران زندگی به بالای بلندش می‌نگریست، بدو عشق می‌ورزید و در کابین خویش، بودن در کنار او را شرط ازدواج با جعفر قرار داده بود.
زینب کبری (س) ناگزیر به ادامه دادن راهی بود که حسین (ع) آن راه را آغاز کرده بود. هیهات که این راه را با کوله‌باری از سختی‌ها می‌پیمود تا هم حافظ یاد حسین (ع) باشد و هم حافظ بازمانده‌هایش که اینک ضربت تازیانه‌ها را تاب می‌آوردند.
میوۀ زندگی از درخت پُرثمر مرگ سر بر می‌آورد و زینب (س) تفسیر آن را عهده‌دار شده بود؛ امّا آنچه چونان همیشه در کمین این تفسیر بزرگ زندگی و معنی سترگ مرگِ خونین حسین (ع) نشسته بود، رسم تحریف فرزندخواندگان شیطان بود که زینب (س) با وجود همۀ سختی‌ها، ناگزیر به حراست از آن بود؛ مبلّغ و مبین امینی که لحظه به لحظه، در طی مسیر کربلا تا «کوفه» و از کوفه تا «شام»، خود را می‌نمود تا از مغلوب جلوه دادن حرکت زیبای حسین (ع) جلوگیری کند.
کاروان، بی‌قافله سالار به راه می‌افتد. زینب (س) دامن بر کمر زده، از جای بر می‌خیزد. بازمانده‌های قافلۀ «کربلا» را فراهم می‌آورد و به راه می‌افتد تا با داغ مانده بر دل‌ها، راهی شهری شود که تا چندی پیش، او را با عنوان دخت امیرالمؤمنین (ع) و خلیفۀ مسلمانان می‌شناختند. او ناگزیر پای در صحنه‌ای نهاد که تماشاگران، رسم دیدار ذلّت‌بار در اسارت ماندگان را چشم می‌داشتند؛ امّا او نقشی آفرید که همگان حیرت‌زده، انگشت بر دهان ماندند.
خلاف انتظار تماشاگران، هم آنان که در غفلت تام به زندگی عاری از معنی چسبیده بودند، سخن زینب (س) با زندگی و مطلوب مردم کوفه و آنان که بر عرصۀ زمین و تا ابدالآباد طالب زندگی کوفیانی‌اند، هیچ نسبتی نداشت. شاید او با خود می‌اندیشید:
آیا اینجا، همان کوفه‌ای است که به همراه پدر در آن می‌زیستم؟ و اینان همان مردمند که حسین مرا کشتند و اینک برای تماشای خاندان در بندش انتظار می‌کشند؟
زینب (س) سر از کجاوه بیرون آورد و روی به بی‌خبران از حقیقت مرگ و زندگی، لب به خطابه‌ای گشود که همۀ پرده‌های پندار و وهم کوفیان را درید.»
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.