داستان ورزش غرب

توضیحات

«داستان ورزش غرب» نوشته اسماعیل شفیعی سروستانی کتابی است که بیان می‌کند، ورزش‌های حرفه‌ای امروزی چه بنیاد فکری و چه مبانی عقیدتی در نهان دارند.

نویسنده، با بررسی فرهنگ غربیان قدیم در روم و یونان، ورزش مدرن امروزی را حاصل تفکرات وحشی‌گرایانه و منفعت طلبانة قشر مرفه جامعه می‌داند که برای نگه داشتن مردم در فقر فرهنگی رواج یافته است. به بیانی دیگر، ورزش مدرن امروزی وقت و هزینة بسیاری از مردم جامعه را صرف منافع قشر ثروتمند و اقلیت قدرتمند می‌کند.

در بخش انتهایی کتاب، با استنادات تاریخی، بیان می‌شود که ورزش‌های حرفه‌ای مدرن، در اجرای اهداف سیاستمداران چه نقشی بازی کرده‌اند.

در این كتاب، نخست مؤلف تصویری از سیر تحولات تاریخی و فرهنگی ورزش غرب از دوره كهن تا احیای مجدد المپیك به دست می‌دهد، سپس مبانی نظری و فرهنگ و اخلاق حاكم بر سنت ورزش غرب به اجمال بررسی و ارزیابی می‌شود.

کتاب «تربیت پهلوانی» اثر همین نویسنده می‌تواند مکمل خوبی برای این کتاب باشد. هر دو اثر توسط موسسة موعود عصر تولید شده است.

مخاطبان كتاب را با این عناوین مطالعه می‌كنند: یونان، زادگاه ورزش در غرب، یونان‌گرایی یا هلنیسم، رومیها، جنگ‌های گلادیاتورها و ورزش‌های رومی، ظهور مسیحیت، آغاز قرون وسطی، شوالیه‌گری، تحولات فرهنگی سده‌های اخیر، سقوط اخلاقی دیگرباره، ورزش مدرن و مبانی نظری آن، ورزش و سیاست و ورزش حرفه‌ای (پروفسیونالیسم)

در بخشی از این كتاب می‌خوانیم:

«اگر کسی در جنگ تن به تن یک نفره سخت مجروح می‌شد، سرپرست مسابقات رزمی میل تماشاگران را استعلام می‌کرد. اگر شست‌ها را بالا می‌گرفتند یا دستمال تکان می‌دادند، نشان رحم بود و اگر شست‌ها را رو به پایین می‌گرفتند، نشان آن بود که غالب باید مغلوب را بکشد. هر جنگنده‌ای که بیزاری خود را از مرگ نشان می‌داد، نفرت مردم را برمی‌انگیخت و با سیخ داغ مجبور به ابراز شجاعت می‌شد. کشتار مایه دارتر به وسیلة نبردهای دسته جمعی عرضه می‌شد که در آن هزاران نفر با توحشی نومید می‌جنگیدند. گماشتگانی در لباس خارون، سیخی به تن افتادگان فرو می‌کردند تا مبادا تظاهر به مرگ کرده باشند.

بازدو در سال 1753 در دانمارک از طرف آکادمی که پادشاه وقت برای تربیت شاهزادگان تاسیس کرده بود به استادی ادبیات دعوت شد. وی اقدام به تاسیس آموزشگاهی نمود که در برنامة آن، مخصوصاً به عملیات بدنی اهمیت داده شده بود. بازدو، بر این عقیده بود که جوانان باید ملیت و دین را کنار گذاشته و در تکمیل حسن نیت و نوع دوستی بکوشند. بازدو، می‌گفت که جهان وطن همة انسان‌هاست. بازدو ملتفت بود که بدن را باید با تحمل سختی‌ها عادت داد و برای این کار باید وقت زیادی صرف ورزش شود. لذا برنامه­های آموزشگاه را از مواد زائد و خسته کننده خالی کرد و جای آن را به ورزش‌های بدنی داد. این سخنان خود به معنی انقلابی در ورزش بود.