توضیحات

شمس‌الدّین رحمانی در کتاب «جیب و ربا»، تعارفات را کنار گذاشته و مستقیم به ارتباط بانک‌های ایران با بانک‌های جهانی پرداخته است. معرفی پول، بررسی تاریخچه بانک و سرگذشت خاندان یهودی روچیلدها در ایران از بخش‌های مهم و تأثیرگذار این کتاب است.

هر چند تا امروز جزوات و سخنرانی‌های بسیاری درباره ربوی بودن بهره‌های بانکی در ایران مطرح شده، امّا تا به امروز کتابی در این زمینه چاپ نشده است.

ربوی بودن بانک‌ها از مشکلاتی است که مراجع دینی ایران درباره آن تذکّر داده‌اند و با اینکه تغییر وضعیت آن جزو تأکیدات مکرّر بنیانگذار انقلاب و رهبر انقلاب بوده، از مشکلات حل نشده و ساختارهای یهودی به جا مانده از دوران طاغوت به حساب می‌آید.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

بعد از انقلاب به طور مداوم این بحث مطرح بوده است که آیا در جمهوری اسلامی، این بهره‌های بانکی معمولاً حدود 12 تا 14% و بعضاً تا 20 و 22% آیا ربا هست یا نه؟

تشخیص این مسئله مربوط به فقهاست؛ امّا اثر این بهره در زندگی ما موضوعی کاملاً واضح و روشن است؛ یعنی در حالی‌که پول یک وسیله و ابزار واسطه برای تبادل کالاست، در رباخواری به وسیله رباخواران یا به وسیله بانک‌ها و به نام کارمزد یا هر اسم دیگر، پول، خود تبدیل به کالا شده و بدون اینکه تولید مایحتاج مردم صورت گیرد، خود پول، افزایش می‌یابد.

یک نفر پولش را در بانک می‌گذارد و پس از مدّتی آن را با بهره‌اش و بیش از مبلغ اوّلیه پس می‌گیرد. این جریان در نظام اقتصادی اثراتی دارد؛ از جمله اینکه بدون اینکه در حرمت و حلّیت آن وارد شویم – که کار فقها و مربوط به تخصّص آنان است – سرمایه‌گذاری در زمینه‌هایی که سودی کمتر از نرخ بهره معمول 12 تا 22% دارد، کم شده و بلکه قطع می‌گردد. کشاورزی و دامداری یا صرف نمی‌کند، چون معمولاً خیلی زیر 20% سود دارد یا باید محصولات آن بسیار گران باشد. صنعت هم یا به سمت اشیاء تجمّلی و غیرلازم سوق پیدا می‌کند که خریداران آن با صرف هزینه در مواردی که چندان مهمّ نیست و می‌توان برای آن خرج کرد، می‌روند و لوازم زندگی گران و مشکل می‌گردد. در مجموع، زندگی مردم در زمینه‌های ضروری مدام گران‌تر و گران‌تر شده و اجبار گرانی همه را به سوی کارهایی می‌کشاند که درآمدهای کاذب و بیشتر داشته باشد و این، یعنی جامعه‌ای مادّی، مضطرب، مشوّش، عصبانی، دغلکار و پشت هم‌انداز و اقتصادی بحرانی با انسان‌هایی مادّی و پوک و پوچ.